Het heeft Patterson Hood misschien twaalf jaar gekost om het uit te brengen, maar Exploding Trees & Airplane Screams was het wachten meer dan waard. De medeoprichter van Drive-By Truckers is geen onbekende in het maken van soloplaten – dit is zijn vierde – maar geen enkele is te vergelijken met deze. Gemaakt met hulp van juist die artiesten voor wie Hood een essentiële invloed is geweest, en met een sterke focus op nieuw sonisch terrein en zijn eigen volwassenwordingend verhaal, voelt "Exploding Trees & Airplane Screams" volkomen fris aan, geen geringe prestatie gezien de levensduur van sommige nummers van een artiest die al tientallen jaren een productieve carrière heeft. Hoewel zijn werk bij de Drive-By Truckers tot de meest geprezen alt-countryalbums behoort, mogen Patterson Hood's uitstekende – zij het soms wat experimentelere – soloalbums dan zeker niet over het hoofd worden gezien. Meer luisteraars zullen zich ongetwijfeld aangetrokken voelen nu hij dit nieuwe heeft uitgebracht . Een deel daarvan is te danken aan gastoptredens van enkele van de meest veelbelovende nieuwkomers in het genre, zoals Lydia Loveless, Wednesday en Waxahatchee. En achter de knoppen zorgt zijn oude vriend Chris Funk, van de geliefde indierockers The Decemberists, voor complexe instrumentatie die de verhaallijnen in Hood's teksten emotioneel onderstreept.

In de twaalf jaar sinds zijn laatste soloplaat is Hood druk bezig geweest met The Truckers en heeft hij eigen materiaal aan de kant geschoven dat nooit helemaal in het plaatje van de band paste. Toch heeft die drang om zichzelf te ontwikkelen hem nooit verlaten en op deze plaat laat hij zijn sound en visie volledig tot bloei komen. Vanaf de eerste paar toetsen- en synthesizernoten op openingsnummer "Exploding Trees" sijpelt er een duistere hoop door die tot het einde van het album niet meer ophoudt.  Terwijl in deze opener langzaam ontvouwende pianonoten weerklinken – een kenmerk van dit album, want Hood componeert doorgaans gitaar – zingt hij meeslepend over  de impact van een krachtige storm. Dan slaat perfect getimede percussie toe om de titel en zijn krachtig geschreven thema's passend te evoceren. Hood lijkt zijn luisteraars te wenken zich klaar te maken voor een reis door tijd en ruimte met de buitenaardse texturen van het nummer en zijn bijna meditatieve zang. Dan is er nog de dreunende gitaar en met reverb doordrenkte percussie die de mistige, tranentrekkende tekst van "The Forks of Cypress" des te meer laat resoneren. Hood en Katie Crutchfield (Waxahatchee), harmoniseren op dat belangrijke nummer, terwijl diens echtgenoot, Kevin Morby, gitaarspel neerzet dat schittert als de pracht van de liefde waar de frontman van de Truckers over zingt. Haar trouwe Truckers-collega Lydia Loveless voegt zich bij "A Werewolf and a Girl" en geeft met haar kristalheldere stemgeluid het perspectief van een vroegere geliefde weer in een inktzwarte correspondentie, begeleid door onheilspellende blazers.  "The Pool House" begint daarentegen sober. Maar Hood's levendige tekst over een protagonist die zijn adem inhoudt en diep onder het wateroppervlak zinkt, wordt gevolgd door angstig piepende violen en drums die door golf na golf worden gehamerd.

Het is zeker bevredigend om Hood uit zijn comfortzone te horen breken met deze genuanceerde nummers die hij op de piano schreef. Maar wanneer de opzwepende gitaar en balkende zang die we van de Truckers-frontman gewend zijn, op de nostalgische poprocker "The Van Pelt Parties" inslaan, is het een minstens zo spannende terugkeer naar de oude vorm. Sterker nog: de alt-country band Wednesday helpt Hood een nog grotere impact te maken met Karly Hartzman's zwevende harmonieën, samen met Xandy Chelmis' pedal steel die knarst tegen de riffs van stergitarist MJ Lenderman. Er klinken overal vreemde geluiden, terwijl de instrumentatie grenzen verlegt. Toch werkt het, net als op "Safe Distance", allemaal zo goed. En van deze drie afsluiters is, "Airplane Screams", wederom een ​​magnifiek stukje van iets dat trots in de marge bestaat – er niet bijhorend, er niet naar strevend, en des te beter. De griezelige strijkers doordrenken deze song tot een sonische orkestrale knal. "Pinocchio" leunt meer richting de singer-songwriterstijl die je van deze plaat zou verwachten. Hier zingt Hood: "I’m searching for the line that could save my soul" – en misschien is dat wel typisch voor songwriters. Hij is er ook van overtuigd dat "heaven is a slow news day", en daar kunnen we het nu allemaal wel mee eens zijn, toch?

Hood is het levende bewijs dat met de jaren niet minder fantasie ontstaat en dat herinneringen met de tijd mythisch worden. "Exploding Trees & Airplane Screams" is een krachtige set van een artiest die zelfverzekerdheid niet verwart met zelfgenoegzaamheid. Het is van begin tot eind spannend, terwijl Hood zijn eigen verleden onderzoekt en de grens tussen fantasie en realiteit aftast, een ambitieuze uitdaging die hij gretig aangaat. En de samenwerkingen met grote namen zullen zeker de aandacht trekken. Maar ze kwamen natuurlijk massaal naar Hood toe omdat hij een levende Americana-legende is. En van zijn steeds avontuurlijker wordende schrijfstijl op de toetsen tot zijn literaire teksten, Hood's geloofwaardigheid is overvloedig aanwezig in "Exploding Trees & Airplane Screams".